Рабочы дзень загадчыцы ФАПа Наталлі Міхайлаўны ЛАЗАНІК іншы раз пачынаецца задоўга да афіцыйнага яго пачатку. Здараецца так, калі жанчына дабіраецца на работу маршрутным аўтобусам з Дораў. Прыходзіць у ФАП, а ля дзвярэй ужо могуць чакаць некалькі чалавек. І яна адразу пачынае прыём. Так бывае, калі надвор’е зусім нялётнае. У іншы час года Наталля Міхайлаўна спрытна сядае на ўласны ровар ці на ведамасны скутар – і ў дарогу. І так – шэсць дзён на тыдні восьмы год запар. Менавіта столькі, з канца 2011 года, працуе яна на гэтым ФАПе.
Наталля Міхайлаўна ведае кожнага чалавека на ўчастку не толькі ў твар, але і па імя і прозвішчы. Ведае нават значна больш, чым патрабуецца медыку, не толькі пра стан здароўя, пра хваробы, але і пра дзяцей-унукаў. Гэта стварае атмасферу даверлівасці і заўсёды дапамагае пры наладжванні кантактаў. Хаця кожны ведае: яна не мясцовая, а прыезджая, пра што сведчыць нетутэйшае мілагучнае прозвішча.
І яно так. На Валожыншчыну Н. М. Лазанік пераехала ў 2005 годзе па месцы работы мужа. А нарадзілася ў раённым цэнтры Глуск на Магілёўшчыне. Пасля школы скончыла Магілёўскае медвучылішча, дзе атрымала прафесію акушэркі. Была ў дзяўчыны такая мара: дапамагаць з’яўляцца на свет новаму пакаленню. Першым рабочым месцам маладога спецыяліста стаў Гомельскі гарадскі радзільны дом, дзе прайшла сапраўдную прафесіянальную школу. Давялося папрацаваць і медсястрой у сельскай участковай бальніцы ў Калінкавіцкім раёне на Гомельшчыне. Так што да пераезду ў наш раён у маладога медыка быў назапашаны дастатковы вопыт. А якой неацэннай школай, можна сказаць, сапраўдным універсітэтам, стала праца поруч са старэйшым медработнікам раёна, загадчыцай Дорскага ФАПа Леанідай Васільеўнай Дзянісік, якая хутка будзе адзначаць 50-годдзе работы на адным месцы. Гэта былі сапраўды штодзённыя майстар-класы.
Як гаварылася вышэй, Наталля Міхайлаўна даўно ў самастойным плаванні. Мае першую кваліфікацыйную катэгорыю. І хаця працуе не за званні і ўзнагароды, але і кіраўніцтва райбальніцы заўважыла стараннага работніка. У 2012 годзе за добрасумленную працу да Дня медработніка адзіная са сваіх калег была адзначана скутарам. А ў студзені бягучага года Н. М. Лазанік аб’яўлена Падзяка Галоўнага ўпраўлення па ахове здароўя Мінскага аблвыканкама. Не менш каштоўныя для яе і штодзённыя словы падзякі ад сваіх пацыентаў, мясцовых жыхароў.
…Кожны дзень насычаны, так сказаць, без прастояў. Але пачынаецца практычна аднолькава: з прыёму наведвальнікаў. Іх бывае звычайна каля сямі чалавек. Фельчар мерае ціск, ставіць прапісаныя доктарам уколы, нават кропельніцы, робіць іншыя працэдуры. Потым – прафілактычная работа. Вось, напрыклад, на гэты сезон у сельскай гаспадарцы набралі пастухоў па дагаворы, некалькі разоў наведвала іх па месцы работы, каб накіраваць у райцэнтр на абавязковае праходжанне флюарографа. Затым выезд па выкліках, іх бывае у дзень ад двух да пяці, па ўласнай ініцыятыве можа наведаць на даму інвалідаў першай і другой груп, старых пенсіянераў. Здараюцца і экстранныя выклікі, тады без ваганняў закрывае ФАП і імчыць на дапамогу.
Па пятніцах, як правіла, прыязджае з райцэнтра сельскі ўчастковы ўрач-тэрапеўт, і з ёй мэтанакіравана аб’язджаюць аддаленыя населеныя пункты, дзе праводзяць прыём насельніцтва. На адным з тыдняў патрэбна было ўзяць кроў на біяхімічны аналіз і асобна – у мужчын. І ў той жа дзень адправіць у райцэнтр. Рабіла ўсё хутка і арганізавана, літаральна за гадзіну праз рукі фельчара прайшло больш за 15 чалавек. Гэта было зноў жа задоўга да афіцыйнага пачатку рабочага дня. Ці вось такі факт: каб узяць аналіз крыві ў мужчыны з вёскі Камароўка, у 6 гадзін раніцы села на скутар. Раніцы цяпер такія халодныя, пашкадавала, што не надзела рукавіцы, так змерзла ў рукі! Але і ў думках не было, каб адмовіцца ад гэтай працэдуры і прапанаваць чалавеку самастойна ехаць у райцэнтр.
Увогуле, цяжка расказваць пра работу, вынік якой не бачны штодзённа, калі не выконваюцца нейкія канкрэтныя нормы. Такіх прафесій мноства, і тады пра спецыяліста больш за ўсё гавораць людзі. Наталлі Міхайлаўне вяскоўцы рознага ўзросту і адукацыі давяраюць безагаворачна, без выключэнняў. Як і яе лёгкай руцэ, калі робіць працэдуры. Яна ў бясспрэчным аўтарытэце. У медыка на вёсцы рабочы дзень не рэгламентаваны, можна сказаць – кругласутачны. Бо калі чалавеку нешта баліць, ці захварэў нехта з блізкіх, то ў тую хвіліну не глядзяць на гадзіннік. У першую чаргу спяшаюцца да яе, а ўжо потым, пры неабходнасці, выклікаюць “хуткую дапамогу”. Сама Наталля Міхайлаўна гаворыць, што за ўсіх перажывае, блізка ўспрымае чужы боль. І дадае: напэўна, прафесія не для яе, бо надта за ўсё баліць сэрца, але справу сваю любіць… Успамінае, што лепшымі былі тыя гады, калі гаспадарку ўзначальваў Валерый Фёдаравіч Селівон, а рэарганізаваны Сугваздаўскі сельвыканкам – Браніслава Канстанцінаўна Хадзінская. З уладай у загадчыцы ФАПа было поўнае ўзаемаразуменне. Вельмі дапамагалі ў рабоце, заўсёды падсаблялі транспартам, калі патрэбна было даставіць людзей у паліклініку ці бальніцу.
Цяпер вось мясцовых жыхароў і саму Наталлю Міхайлаўну надзвычай хвалюе далейшы лёс фельчарска-акушэрскага пункта пасля закрыцця дашкольнай установы, з якой дзялілі памяшканне. Здаецца, з новым месцам вызначыліся, толькі незразумела, калі адбудзецца сам пераезд.
Як і ў кожнага вясковага жыхара, у Наталлі Міхайлаўны ёсць агарод і гаспадарка – свінні, куры, былі і трусы. Сын і дачка выраслі і раз’ехаліся, так што ўсё даводзіцца рабіць самой. Чацвёрты год, як пераехала ў Доры матуля, яна таксама патрабуе ўвагі. Напэўна, як і кожнай жанчыне, хочацца іншы раз пасядзець перад тэлевізарам і паглядзець серыял, увогуле, адпачыць. Здаецца, што ёй на ўсё стае часу, усё даецца лёгка, і ў сутках яе больш за 24 гадзіны. І толькі Наталля Міхайлаўна ведае, як на самай справе. Але жыццёвае правіла вясковага доктара: з дрэнным настроем нельга ісці да людзей.
